Noc sów na Warmii - niezwykła przygoda z tajemniczymi ptakami

Jesteśmy w lasach Nadleśnictwa Wichrowo, właśnie zaczyna się wielka gratka dla miłośników przyrody, czyli sobotnia noc sów w wichrowskich lasach. To akcja organizowana od 2012 roku przez Stowarzyszenie Ptaki Polskie we współpracy z Lasami Państwowymi. Na terenie województwa warmińsko-mazurskiego inicjatywę podchwycili m.in. członkowie Stowarzyszenia Przyrodniczego Zielona Warmia, które działa przy nadleśnictwie Wichorowo.

Dwa razy więcej kręgów w szyi

Noc sów to ogólnopolska akcja, którą organizują przyrodnicy i leśnicy, chcąc przybliżyć ludziom te tajemnicze ptaki. Wokół nich narosło tak wiele mitów i legend, że nocy by nie starczyło, by wszystkie opowiedzieć. A próbowali gospodarze, leśniczy Tomasz Tokarczyk i zastępca nadleśniczego Krzysztof Śmiech z Zielonej Warmii, opowiadając licznej grupie gości o życiu i zwyczajach sów, o tych wspaniałych nocnych łowcach. Ornitolodzy amatorzy dowiedzieli się, że większość sów nie buduje gniazd, że sowa może obrócić głowę o 270 stopni, bo ma 14 kręgów szyjnych, a człowiek tylko siedem. Poznali tajemnicę pokrytych pierzem nóg sów (czasem gryzonie, na które m.in. polują sową, mogą chcieć się im odgryźć. A pierze daje dobrą ochronę). Dowiedzieli się, że sowy to spokojne ptaki, ale mogą być agresywne, gdy przyjdzie im bronić swego domu. Taki puszczyk uralski doprowadzony do ostateczności atakuje szponami nawet człowieka. I kiedy wyjaśnił się też powód asymetrycznych uszu sowy (dzięki temu ptaki lepiej mogą wychwytywać dźwięki), miłośnicy przyrody ruszyli w las na nocne nadsłuchiwanie sów. Bo to był gwóźdź wieczoru.

Zapach kiełbasek wyrwał ze snu Bolka

- Słyszałem sowę, ale jeszcze nie widziałem, może dziś się uda — rozmarzył się w drodze do lasu 14-letni Krzysztof Barbachowski z Kochanówki, który z rodzeństwem przyszedł na noc sów. — Ciekawe ptaki, już swoim wyglądem budzą zainteresowanie.
— Prosimy o ciszę — zarządzili leśnicy już w środku kniei i zaczęli odtwarzać z magnetofonu głosy sów. Najpierw sóweczki, potem włochatki. Cisza. Żaden ptak nie zareagował. — To teraz głos puszczyka — oznajmił leśniczy Tokarczyk. I nie minęło kilka minut, jak odezwał puszczyk. Już z lasu, a nie z kasety. Ptak zrobił swoje tajemnicze „huuu”, że aż ciarki przeszły człowiekowi po plecach. Po chwili sowa wzbiła się w powietrze; wielu z nas po raz pierwszy widziało puszczyka w locie. Potem o dziwo odezwał się drugi puszczyk.
— Ależ mamy szczęście — nie kryli zadowolenia z udanego wypadu do lasu obaj leśnicy.
Noc sów zakończyła się nocnym ogniskiem i pieczeniem kiełbasek w nadleśnictwie. A zapach pieczonych kiełbasek wyrwał ze snu Bolka, starego dzika, którego kiedyś przygarnęli leśnicy i teraz mieszka w zagrodzie. Bolek wydał z siebie chrum, chrum, jakby chciał powiedzieć, że dziki, jak sowy, też swój język mają.
Andrzej Mielnicki