Pająk - drapieżnik z charakterem

Jest leśnikiem, obcuje z dużymi zwierzętami, ale uwielbia te mniejsze… ptaszniki. W tej chwili hoduje dwa, ale nie mieszka z nimi pod jednym dachem. Powód? Jego narzeczona ma arachnofobię, panicznie boi się pająków. Wywiózł je więc do rodziców do Szczytna. Ci nie mieli wyjścia. Musieli je zaakceptować.
— Kiedy pierwszy raz pająki przyjechały ze mną, rodzice złapali się za głowę. Mówili, że nie będą wchodzić do pokoju, ale nie dotrzymali słowa. W tej chwili nie ma strachu, przyzwyczaili się — opowiada Kuba. — Pająki są mało kontaktowe, nie przeszkadzają w niczym rodzicom. To chyba najłatwiejsze w utrzymaniu zwierzęta, jakie można mieć w domu. Nie krzyczą, nie bałaganią. Wystarczy je nakarmić raz na jakiś czas. Rodzice je zaakceptowali, narzeczonej nie będę przekonywał. Boi się ich bardzo, więc nawet nie ma tematu.

Kuba ma teraz dwa ptaszniki. To młodzież, nie osiągnęły jeszcze swojego dorosłego wzrostu. Ale kiedy urosną, będą tak duże jak rozłożona dłoń. Kiedy to nastąpi? Nie wiadomo, bo wiek pająka zależny jest od opieki właściciela.
— Jeśli ma zimniej i mniej je, nie rozwija się tak szybko i nie przechodzi często wylinek, czyli zrzuca swój pancerzy rzadziej — tłumaczy Kuba. — Ale pająk nie narzeka na takie życie. Jest aktywny, chodzi, kopie, ale po prostu wolniej dojrzewa. A ile może żyć? Kolega miał pająka dwanaście lat. Ja fascynuję się nimi od 2008 roku. Byłem na studiach, gdy kolega przyniósł swojego ptasznika na zajęcia. Zachwycił mnie. Potem poszliśmy na giełdę terrarystyczną, gdzie kupiłem aż sześć sztuk. A ile łącznie miałem? Nie jestem w stanie policzyć, było ich trochę. Jedne sprzedałem, inne nie przeżyły. Były słabe genetycznie. W czasie wylinki nie mogły wyjść ze skorupy, klinowały się, nie miały siły, żeby wyjść i padały.

Pająki nie tęsknią za swoim właścicielem, gdy nie ma go w domu. Między innymi dlatego są też bardzo łatwe w utrzymaniu. Kuba ma porównanie — hodował kraby, krewetki, rybki, gady. Teraz ma psa.
— Pająka można nakarmić i wyjechać na dwa, trzy tygodnie do Zakopanego. Nie zauważy nieobecności — opowiada Kuba. — Bo pająki nie jedzą codziennie. Wystarczy im podrzucić smaczny kąsek raz na jakiś czas i są zadowolone. Jedzą świerszcze i larwy mącznika. Stan najedzenia widać po odwłoku. Jeśli jest pękaty, oznacza to, że pająk zjadł syty obiad. Jeśli jest cieniutki, trzeba mu coś podrzucić. Wtedy zaczyna działać. Chwyta owada w przednie odnóża, wpuszcza lub oblewa go jadem i czeka aż zamieni się w papkę. Można powiedzieć, że robi sobie jajecznicę ze zdobyczy. Wtedy dopiero zjada. Ale zanim zje, nosi owada ze sobą, trzyma go mocno i czeka. Czasami dorzuca jadu, żeby owad szybciej się rozpuścił.

Jak z humorami pająka? Samopoczucie zależne jest od stadium rozwojowym, w jakim się znajduje.
— Pająk po wylince jest bardzo wrażliwy na dotyk, na słońce — tłumaczy Kuba. — Pancerzyk mu jeszcze nie stwardniał, więc łatwo się denerwuje. Wtedy też wyczesuje z siebie parzydełka, czyli włoski z odwłoka, żeby odstraszyć wszystkich wokół. Najlepiej wtedy do niego nie podchodzić. Kontakt z takim włoskiem nie jest przyjemny — szczypie, piecze… Nie daj Boże, jak wpadnie do oka.
Jedne ptaszniki są aktywne, drugie lubią leniuchować w kącie terrarium. Każdy ma swój charakter zależny od odmiany.
— Kiedyś miałem skocznego pająka, który skakał w dal. To był pająk nadrzewny, przystosowany do życia w koronach drzew. Nie spodziewałem się, a on przeskoczył dziesięć centymetrów i wylądował mi na dłoni. Stęsknił się — żartuje Kuba. — Jednak pająki nie czują więzi ze swoim właścicielem. Żyją własnym życiem, nawet nie przywiązują się do miejsca, w którym mieszkają. Myślę, że gdybym je puścił wolno, chętnie by sobie gdzieś pomaszerowały. Musiałoby jednak odpowiadać im środowisko — wilgotność i temperatura. Miałem też pająki, które by tylko jadły i spały. Nie wykazywały żadnej aktywności. Leniuchy. Były też bardzo aktywne, które aranżowały sobie terrarium tak, jak chciały — przekopywały, przewracały, przenosiły „wyposażenie”. Kiedyś mieszkał u mnie ptasznik czerwonokolanowy, który sam sobie rozsunął terrarium. Nie spodziewałem się, wyszedł i zwiedzał sobie pokój. Cwaniak. Niektóre pająki tworzą też niesamowite gęste sieci. Potrafią całe terrarium oblepić przędzą i zrobić tunelik, żeby się w nim przemieszczać. To ich styl polowania. Dlatego wrzucam zawsze żywe jedzonko, które zostaje uwięzione w pajęczynie. Ptasznik wtedy to dostrzega i idzie jak po nitce do kłębka do swojego obiadu.

Pająki, jak każde zwierzęta, chorują. — Są wtedy osowiałe, łysieją, nie mają apetytu — zauważa hodowca. — Niestety nie można im pomóc, bo nie ma w specjalisty od leczenia pająków. Łatwiej było, gdy studiowałem w Warszawie. Gdy coś było nie tak, szedłem do zoo i radziłem się, co robić. W Olsztynie niestety już nie znajdę pomocy. Ale robię wszystko, żeby żyło im się jak najlepiej. Mają ściółkę ze startego kokosa, która jest najlepsza — nie rozwijają się w niej tak szybko grzyby. Pająkom nie służą też roztocza, więc dbam, żeby miały czysto. Muszę je obserwować, bo przecież same nie powiedzą mi, że coś im dolega. Myślę, że nawet nie czują dyskomfortu, gdy chorują. Nie są aż tak rozwinięte. Po prostu są osowiałe. Tak samo zachowują się samce, tak samo samice, gdy coś im dolega.

Jak rozpoznać płeć? To nie taka prosta sprawa.
— Żeby to sprawdzić u malucha, trzeba być specjalistą — podkreśla hodowca. — Czasami są to niuanse widoczne pod lupą. Przy dorosłych osobnikach jest już łatwiej. Samice są na przykład o wiele większe do samców. Może dlatego zjadają swoich partnerów po kopulacji? Nie zdarza się tak w każdym gatunku, ale potwierdza to fakt, że faceci to słaba płeć. Również krócej żyją niż samice…
Hodowla pająków to dużo adrenaliny i emocji. Trzeba do nich podchodzić ze spokojem, żeby nie wyczuły zagrożenia. I nie ma tu znaczenia, kto podrzuca jedzenie. Pająk to nie pies, który podejdzie i się przytuli. To drapieżnik. Całkiem spokojny, ale jednak z charakterem.
Ada Romanowska