Gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych. Nazwę polską podał Henryk Orłoś w 1951. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako bedłka ostrygowata, bocznotrzonowiec ostrygokształtny, przyuszek ostrygowaty. Synonimów łacińskich ma ok. 70.
Średnica od 5 do 25 cm. Kształt początkowo łukowaty, z długo podwiniętym brzegiem, później muszlowaty, wachlarzowaty bądź lejkowaty. Do podłoża przyrasta bokiem. Jest miękki i spręzysty, powierzchnia gładka i naga, tylko przy trzonie pokryta białą pilśnią. Kolor dość zróżnicowany; może być w różnych odcieniach brązowego, popielatego, siwobrązowego, stalowoniebieskiego i fioletowego. Blaszki białawe, na starość żółknące; 0,5-1,5 cm szerokości, czasami rozwidlone, krótko zbiegające na trzon. Miąższ biały, w młodym owocniku miękki i soczysty, w dojrzałym jędrny. Smak słabo wyczuwalny, zapach przyjemny.

Pojawia się w X-XII (po pierwszych przymrozkach), przy łagodnej zimie rośnie do marca; najczęściej kępami na żywym drzewach lub obumarłym drewnie liściastym (wierzba, topola, buk), rzadko na świerku. Występuje w zadrzewieniach różnego typu – zarośla, pojedyncze drzewa, parki. Gatunek uprawiany zarówno na skalę towarową jak i w warunkach domowych (na słomie lub drewnie).
Zbierane są głównie młode owocniki. Nadaje się do panierowania, zup, marynowania itp. Boczniak ma też właściwości lecznicze: antybakteryjne, antywirusowe, regulacja poziomu cholesterolu we krwi oraz regulacja ciśnienia krwi. W warunkach domowych można bez problemu uprawiać boczniaka na słomie. W sklepach ogrodniczych dostępna jest grzybnia boczniaka do własnoręcznego szczepienia na słomie lub drewnie (np. w ogrodzie). Można też dostać gotowe baloty słomy z zaszczepioną grzybnią, z których to po kilku tygodniach otrzymamy świeże owocniki.