Rośliny z rodziny wiązowatych (Ulmaceae). Drzewo zrzucające liście na zimę, o wysokości do około 30 metrów. Korona wielopostaciowa – u formy typowej zwykle wysoko sklepiona, ale przy tym wąska. Konary stosunkowo krótkie, mocne, odstające prawie poziomo. Gałęzie na nich raczej niejednolite; boczne niekiedy przygięte i wiszące.
Kora brunatno-szara, z długimi głębokimi bruzdami i wygrabionymi listwami. Pędy cienkie, gładkie, lekko błyszczące, brunatno czerwone lub ciemnoczerwone.
Pączki owalne, spiczaste, na szczycie nieco owłosione, błyszczące, czerwonobrunatne. Liście o długości 6-10 cm i szerokości 5-8 cm, przybierają rozmaite, zmienne kształty, choć przeważnie są jajowate lub podłużne, z wydłużonym wąskim wierzchołkiem i skośną, asymetryczną nasadą liścia. Górna powierzchnia liścia zwykle błyszcząca i ciemnozielona, a dolna – jaśniejsza z wyraźnymi pęczkami aksamitnych włosków w kątach większych nerwów.
Kwiaty zebrane w gęste pęczki, na króciutkich szypułkach o 4-5 pręcikach z rudymi pylnikami, znamiona białe.
Owoce to odwrotnie jajowate lub podłużne skrzydlaki; orzeszek znajduje się wyraźnie powyżej środka.
Dawniej powszechnie uprawiany jako drzewo parkowe i alejowe. Obecnie jako gatunek najbardziej podatny na holenderską chorobę wiązu prawie nieistniejący. Doskonale nadaje się na bonsai.

Europa, Azja Zachodnia i Kaukaz, Afryka Północna (Algeria, Maroko, Tunezja) i Wyspy Kanaryjskie.