To jeden z najmniejszych gatunków z podrodziny orłów. Obie płci ubarwione podobnie: są jednolicie ciemnobrązowe, matowe z szarym odcieniem. Na jasnobrązowych pokrywach skrzydłowych zaznaczają się kontrastujące lotki, w tym kolorze są też sterówki. Wyraźne rozjaśnienia widać u nasady lotek dłoni i na pokrywach nadogonowych. Niektóre pióra na potylicy, spodzie ciała, głowie tworzą jaśniejsze pióra. Dziób ciemny, palce żółte. Ma dość krótki ogon. Młode ptaki różnią się od dorosłych białawymi piórami na barkówkach, lotkach III rzędu i na pokrywach skrzydeł (z wierzchu i od spodu) tworzącymi białawe pasy (tzw. uperlenie). Z każdym pierzeniem są coraz bardziej brązowe i podobne do rodziców. Dużo ciemniejsze upierzenie zyskują w czwartym roku życia, kiedy osiągają dojrzałość płciową. Tak jak inne orły, również orlik ma upierzone po szpony skoki. Podobny do orła przedniego, lecz o wiele mniejszy, zbliżony wielkością do myszołowa, choć jest od niego nieco większy. W terenie praktycznie nie da się go odróżnić od bardzo podobnego orlika grubodziobego. Różnice pozostają ukryte w szczegółach, np. u młodych orlika krzykliwego na potylicy znajduje się rdzawa plama.

Wymiary średnie:
długość ciała 55-65 cm, rozpiętość skrzydeł 145-165 cm, waga ciała 1200-1500 g.

Zamieszkuje wschodnią (do zachodniej Białorusi) i południową (na południe od Grecji) Europę, Azję Mniejszą, na Kaukazie i subkontynent indyjski.

W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Polska Czerwona Księga określa go jako gatunek wymagający szczególnej uwagi. Wokół gniazd orlików krzykliwych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 100 m, a okresowo (od 1.03 do 31.08) – w promieniu do 500 m od gniazda.
Jednym ze sposobów ochrony tego gatunku i znacznego zwiększenia jego liczebności jest zapobieganie śmierci pisklęcia. Słabsze młode, które często są wypychane poza gniazdo przez silniejsze, przenosi się do innego gniazda np. myszołowa, utrzymywanego w sztucznej hodowli.