Stokrotka jest byliną. Ma nagą, wyrastającą z kłącza łodygę o wysokości dochodzącej maksymalnie do 20 cm. Wytwarza podziemne rozłogi.
Jej liście są zebrane w różyczkę, mają kształt łopatki albo jajka.
Kwiaty to pojedyncze koszyczki. Płatki kwiatów ułożone są w dwa szeregi.
Na zewnątrz jeden szereg płatków to kwiaty żeńskie. Wewnątrz koszyczka są rurkowe, żółte kwiaty obupłciowe. Pylniki są zrośnięte, pręciki wolne. Kwiaty stokrotki zapylane są przez motyle, błonkówki i muchówki.
Kwitnie od marca, aż do chwili, kiedy przyjdą pierwsze mrozy.
Stokrotka jest uprawiana jako roślina ozdobna, ale ma też właściwości lecznicze.
Surowcem lekarskim jest jej kwiat, stosowano go niegdyś przy krwawieniach z płuc i pęcherza. Jest też środkiem przeciwgorączkowym i wzmacniającym. Napar pomaga uregulować złą przemianę materii. Napar z ziela stokrotki obniża ciśnienie i przeciwdziała miażdżycy.
Często stosuje się kwiaty w kąpielach - lepiej goją się wtedy rany.

Występuje niemal w całej Europie, Azji Zachodniej, Azerbejdżanie i Libii. Na terenie Polski jest pospolita, rośnie na łąkach, pastwiskach i przydrożach.